اختلال دو قطبی چیست و چه علائمی دارد؟
توجه به مسائل روانشناسی و خانواده از اهمیت بالایی برخوردار است. ما در سایت بانو وان قصد داریم تا شما را بیشتر با این مسائل آشنا کنیم. در ادامه این مقاله به شما می‌گوییم اختلال دو قطبی چیست و چه علائمی دارد. پس تا پایان این مقاله همراه ما باشید.
مقالات مرتبط :
اختلال دو قطبی چیست؟
اختلال دوقطبی یک اختلال مغزی است که باعث تغییراتی در خلق و خو، انرژی و توانایی عملکرد فرد می‌شود. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی حالت‌های هیجانی شدیدی را تجربه می‌کنند که معمولاً در دوره‌های مشخصی از روزها تا هفته‌ها رخ می‌دهد که به آن دوره‌های خلقی می‌گویند. این اپیزودهای خلقی به عنوان شیدایی / هیپومانیک (خلق غیرعادی شاد یا تحریک‌پذیر) یا افسردگی (خلق غمگین) طبقه‌بندی می‌شوند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی معمولاً دوره‌هایی از خلق و خوی خنثی نیز دارند. در صورت درمان، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می‌توانند زندگی کامل و پرباری داشته باشند.
افراد بدون اختلال دوقطبی نوسانات خلقی را نیز تجربه می‌کنند. با این حال، این تغییرات خلقی معمولاً چند ساعت تا چند روز طول می‌کشد. همچنین، این تغییرات معمولاً با درجه شدید تغییر رفتار یا دشواری در روال‌های روزمره و تعاملات اجتماعی که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در طول دوره‌های خلقی نشان می‌دهند، همراه نیستند. این اختلال می‌تواند روابط فرد با عزیزان را مختل کند و باعث ایجاد مشکل در کار یا رفتن به مدرسه شود.
اختلال دوقطبی شامل سه تشخیص مختلف است:
- اختلال دوقطبی I
- دوقطبی II
- اختلال سیکلوتیمیک
اختلال دوقطبی معمولاً در خانواده‌ها دیده می‌شود: 80 تا 90 درصد افراد مبتلا به اختلال دوقطبی یکی از بستگان مبتلا به اختلال دوقطبی یا افسردگی دارند. عوامل محیطی مانند استرس، اختلال در خواب و مواد مخدر و الکل ممکن است باعث ایجاد اپیزودهای خلقی در افراد آسیب پذیر شود. اگرچه دلایل خاص اختلال دوقطبی در مغز نامشخص است، اعتقاد بر این است که عدم تعادل مواد شیمیایی مغز منجر به اختلال در فعالیت مغز می‌شود. میانگین سن شروع 25 سالگی است.
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I اغلب دارای سایر اختلالات روانی مانند اختلالات اضطرابی، اختلالات مصرف مواد و/یا اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) هستند. خطر خودکشی در میان افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I به طور قابل توجهی بیشتر از جمعیت عمومی است.
تشخیص اختلال دو قطبی
اختلال دوقطبی I زمانی تشخیص داده می‌شود که فرد یک دوره شیدایی را تجربه کند. در طول یک دوره شیدایی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I افزایش شدید انرژی را تجربه می‌کنند و ممکن است احساس کنند در بالای دنیا هستند یا به‌طور ناخوشایندی در خلق و خوی تحریک‌پذیر هستند. برخی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I نیز دوره‌های افسردگی یا هیپومانیک را تجربه می‌کنند و اغلب افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I نیز دوره‌هایی از خلق و خوی خنثی دارند.
علائم اختلال دوقطبی
اپیزود شیدایی
دوره شیدایی دوره‌ای حداقل یک هفته‌ای است که در آن فرد در بیشتر روزها بسیار پرخطر یا تحریک‌پذیر است، انرژی بیشتری از حد معمول دارد و حداقل سه مورد از تغییرات زیر را در رفتار خود تجربه می‌کند:
- کاهش نیاز به خواب (به عنوان مثال، احساس انرژی با وجود خواب بسیار کمتر از حد معمول).
- افزایش یا تندتر گفتار
- افکار مسابقه‌ای غیرقابل کنترل یا تغییر سریع ایده‌ها یا موضوعات هنگام صحبت کردن
- حواس پرتی
- افزایش فعالیت (به عنوان مثال، بی‌قراری، کار بر روی چندین پروژه به طور همزمان)
- افزایش رفتار مخاطره آمیز (مانند رانندگی بی احتیاطی، ولگردی و خرج کردن)
این رفتارها باید نشان دهنده تغییری نسبت به رفتار معمول فرد باشد و برای دوستان و خانواده واضح باشد. علائم باید آنقدر شدید باشد که باعث اختلال در کار، خانواده یا فعالیت‌ها و مسئولیت‌های اجتماعی شود. علائم دوره شیدایی معمولاً نیاز به دریافت مراقبت‌های بیمارستانی برای ایمن ماندن از فرد دارد.
برخی از افرادی که دوره‌های شیدایی را تجربه می‌کنند، تفکر آشفته، باورهای نادرست و/یا توهماتی را نیز تجربه می‌کنند که به عنوان ویژگی‌های روان‌پریشی شناخته می‌شوند.
اپیزود هیپومانیک
یک دوره هیپومانیک با علائم شیدایی کمتر شدید مشخص می‌شود که باید تنها چهار روز متوالی به جای یک هفته طول بکشد. علائم هیپومانیک منجر به مشکلات عمده‌ای در عملکرد روزانه نمی‌شود که معمولاً علائم شیدایی ایجاد می‌کند.
اپیزود افسردگی اساسی
یک دوره افسردگی اساسی یک دوره حداقل دو هفته‌ای است که در آن فرد حداقل پنج مورد از علائم زیر را دارد (شامل حداقل یکی از دو علامت اول):
- غمگینی یا ناامیدی شدید
- از دست دادن علاقه به فعالیت‌هایی که فرد زمانی از آن لذت می‌برد.
- احساس بی‌ارزشی یا گناه
- خستگی
- افزایش یا کاهش خواب
- افزایش یا کاهش اشتها
- بی‌قراری (مثلاً قدم زدن) یا کندی گفتار یا حرکت
- مشکل در تمرکز
- افکار مکرر مرگ یا خودکشی
درمان و مدیریت
علائم اختلال دوقطبی معمولاً با درمان بهبود می‌یابند. دارو سنگ بنای درمان اختلال دوقطبی است، اگرچه گفتار درمانی (روان درمانی) می‌تواند به بسیاری از بیماران کمک کند تا در مورد بیماری خود بیاموزند و به داروها پایبند باشند و از اپیزودهای خلقی آینده جلوگیری کند.
داروهایی که به عنوان “تثبیت کننده‌های خلق و خو” شناخته می‌شوند (به عنوان مثال، لیتیوم) رایج‌ترین نوع داروهای تجویز شده برای اختلال دوقطبی هستند. اعتقاد بر این است که این داروها سیگنال‌های مغزی نامتعادل را اصلاح می‌کنند. از آنجایی که اختلال دوقطبی یک بیماری مزمن است که در آن دوره‌های خلقی معمولاً عود می‌کنند، درمان پیشگیرانه مداوم توصیه می‌شود. درمان اختلال دوقطبی فردی است. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است نیاز داشته باشند قبل از یافتن بهترین داروها، داروهای مختلفی را امتحان کنند.
در برخی موارد، زمانی که دارو و روان درمانی کمکی نکرده است، ممکن است از یک درمان موثر به نام درمان تشنج الکتریکی (ECT) استفاده شود. ECT شامل چندین دور جریان الکتریکی کوتاهی است که در زمانی که بیمار تحت بیهوشی است به پوست سر وارد می‌شود که منجر به تشنج کوتاه و کنترل شده می‌شود. اعتقاد بر این است که تشنج‌های ناشی از ECT مسیرهای سیگنال دهی مغز را بازسازی می‌کنند.
برای مطالعه مقاله‌های بیشتر و بهتر به مجله اینترنتی بانو وان مراجعه کنید.
لطفا پیج اینستاگرام و کانال تلگرام بانو وان را دنبال نمایید.
