اختلال بیش فعالی (ADHD) در کودکان چیست؟
همانطور که می‌دانید؛ توجه به مسائل روانشناسی و خانواده بسیار مهم است و همیشه باید آن را در نظر بگیریم. یکی از اختلال‌هایی که امروزه باید به آن توجه کنیم و اطلاعات کافی کسب کنیم، اختلال کم توجهی و بیش فعالی است که تصمیم گرفته‌ایم در ادامه این مقاله به آن بپردازیم و بگوییم اختلال بیش فعالی (ADHD) در کودکان چیست و چگونه فرد به آن مبتلا شده و درمان می‌شود. پس تا انتهای این مقاله همراه ما باشید.
مطالب مرتبط :
تاثیر بازی های مهیج در رشد کودکان
کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) یعنی چه؟
اختلال کم توجهی و بیش فعالی یا Attention deficit hyperactivity disorder محفف ADHD، نوعی اختلال رفتاری می‌باشد که معمولا در کودکی ایجاد می‌شود. به صورت کلی، اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) وضعیتی است که بر رفتار افراد تأثیر می‌گذارد. افراد مبتلا به ADHD ممکن است بی‌قرار به نظر برسند، ممکن است در تمرکز مشکل داشته باشند. علائم ADHD معمولا در سنین پایین مشاهده می‌شود و ممکن است زمانی که شرایط کودک تغییر می‌کند، مانند شروع مدرسه، بیشتر قابل توجه باشد. بیشتر موارد در کودکان زیر 12 سال تشخیص داده می‌شود، اما گاهی اوقات در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود.
اما برخی مواقع در کودکی پنهان بوده و در بزرگسالی تشخیص داده می‌شود. علائم ADHD معمولاً با افزایش سن بهبود می‌یابد، اما بسیاری از بزرگسالانی که در سنین جوانی به این بیماری مبتلا شده‌اند، همچنان مشکلاتی را تجربه می‌کنند. افراد مبتلا به ADHD ممکن است مشکلات دیگری مانند اختلالات خواب و اضطراب نیز داشته باشند.
علائم کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) در کودکان
طبیعی است که کودکان در زمان‌های مختلف در تمرکز و رفتار با مشکل مواجه شوند. با این حال، کودکان مبتلا به ADHD فقط با این رفتارها رشد نمی‌کنند. علائم ادامه می‌یابد، میتواند شدید شود و میتواند در مدرسه، خانه و… با دوستان به مشکل برخورد.
کودک مبتلا به ADHD ممکن است:
- رویاپردازی کنند.
- چیزهای زیادی را فراموش کرده یا از دست دهند.
- دست و پا زدن یا بی‌قراری
- زیاد حرف بزنند.
- اشتباهات بی‌دقتی انجام دهند یا ریسک‌های غیر ضروری را انجام دهند.
- مقاومت در برابر وسوسه برای آن‌ها سخت است.
- در نوبت گرفتن مشکل دارند.
- در کنار آمدن با دیگران مشکل دارند.
انواع علائم ADHD
با توجه به اینکه کدام نوع علائم در فرد قوی‌تر است، سه راه مختلف وجود دارد که ADHD، خود را نشان می‌دهد:
- سازماندهی یا تکمیل یک کار، توجه به جزئیات یا پیروی از دستورالعمل‌ها یا مکالمات برای فرد سخت است. فرد به راحتی حواسش پرت می‌شود یا جزئیات کارهای روزمره را فراموش می‌کند.
- فرد بسیار بی‌قرار می‌شود و صحبت می‌کند. نشستن طولانی مدت سخت است (مثلاً برای صرف غذا یا در حین انجام تکالیف). کودکان کوچک‌تر ممکن است به طور مداوم بدوند، بپرند یا بالا بروند.
- فرد احساس بی‌قراری می‌کند. شخصی که تکانشی است ممکن است حرف‌های دیگران را زیاد قطع کند، چیزهایی را از مردم بگیرد یا در زمان‌های نامناسب صحبت کند. برای فرد سخت است که منتظر نوبت خود بماند یا به دستورات گوش دهد. فردی که تکانشگر است ممکن است بیش از دیگران تصادفات و جراحات داشته باشد.
از آنجا که علائم ممکن است در طول زمان تغییر کنند، ممکن است تظاهر نیز در طول زمان تغییر کند.
علت ADHD
دانشمندان در حال تلاش و مطالعه برای پیدا کردن علت اصلی ADHD هستند. اما تحقیقات فعلی نشان می دهد که ژنتیک نقش مهمی را ایفا می‌کند. مطالعات اخیر عوامل ژنتیکی را با ADHD مرتبط می‌کند. علاوه بر ژنتیک، دانشمندان در حال مطالعه سایر علل احتمالی و عوامل خطر از جمله موارد زیر هستند:
- آسیب مغزی
- قرار گرفتن در معرض خطرات محیطی (مانند سرب) در دوران بارداری یا در سنین پایین
- مصرف الکل و تنباکو در دوران بارداری
- زایمان زودرس
- وزن کم هنگام تولد
تحقیقات از دیدگاه عمومی که ADHD ناشی از خوردن بیش از حد قند، تماشای بیش از حد تلویزیون، فرزندپروری، یا عوامل اجتماعی و محیطی مانند فقر یا هرج و مرج خانوادگی است، پشتیبانی نمی‌کند. البته، بسیاری از چیزها، از جمله این موارد، ممکن است علائم را بدتر کند، به خصوص در افراد خاص. اما شواهد به اندازه کافی قوی نیستند که به این نتیجه برسیم که آن‌ها علل اصلی ADHD هستند.
تشخیص ADHD
تصمیم گیری در مورد اینکه آیا یک کودک مبتلا به ADHD است، یک فرآیند چندین مرحله‌ای باید طی شود. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص ADHD وجود ندارد و بسیاری از مشکلات دیگر مانند اضطراب، افسردگی، مشکلات خواب و انواع خاصی از ناتوانی‌های یادگیری می‌توانند علائم مشابهی داشته باشند. یکی از مراحل این فرآیند شامل انجام یک معاینه پزشکی، از جمله تست‌های شنوایی و بینایی، برای رد سایر مشکلات با علائمی مانند ADHD است. تشخیص ADHD معمولاً شامل چک لیستی برای ارزیابی علائم ADHD و گرفتن سابقه کودک از والدین، معلمان و گاهی اوقات از کودک است.
مطالب مرتبط :
آیا کودکان به تنهایی نیاز دارند؟
درمان ADHD
در بیشتر موارد، ADHD با ترکیبی از رفتار درمانی و دارو درمان می‌شود. برای کودکان پیش دبستانی (4-5 ساله) مبتلا به ADHD، رفتار درمانی، به ویژه آموزش برای والدین، به عنوان اولین خط درمان قبل از آزمایش دارو توصیه می‌شود. اینکه چه چیزی بهتر عمل می‌کند میتواند به کودک و خانواده بستگی داشته باشد. برنامه‌های درمانی خوب شامل نظارت دقیق، پیگیری، و ایجاد تغییرات در صورت نیاز در طول مسیر خواهد بود.
برای مطالعه‌ی مقاله‌های بیشتر و بهتر به مجله اینترنتی بانو وان مراجعه کنید.
لطفا پیج اینستاگرام و کانال تلگرام بانو وان را دنبال نمائید.
